Gdy w rozstanie zaangażowane są rodziny stron, pojawia się „drużynowa mentalność”. Alienator zbiera gromadzi świadków, którzy potwierdzą, kto ma więcej atutów, by zatrzymać dziecko.
Najcięższe konsekwencje odrzucenia rodzica przez dziecko widoczne są, gdy w życiu dorosłym dochodzi ono do punktów zwrotnych. Trudno mu wtedy zaufać wewnętrznemu ja, ponieważ jest ono połamane.
Powiedzmy sobie szczerze, normalny rodzic nie będzie próbował zniszczyć relacji między dzieckiem, a drugim rodzicem. Normalny rodzic rozumie, że ma ono potrzebę więzi z obojgiem rodziców.
W każdym przypadku alienacji rodzicielskiej sednem sprawy jest brak równowagi władzy. Jeden rodzic dominuje, najczęściej od urodzenia dziecka. I dorasta ono w cieniu patologicznych zachowań alienatora.
Dzieci to istoty instynktowne, a odrzucenie rodzica jest sprzeczne z instynktem. Jeżeli dziecko odrzuca jednego z rodziców a jest przywiązane do drugiego, prawdopodobnie jest to dziecko alienowane.
Terapia alienacji skupia się na tym, aby w odpowiedni sposób zakwestionować negatywny obraz rodzica i pomóc dziecku zacząć postrzegać go, jako bezpiecznego i kochającego.
Aby przekonać ludzi do swoich racji, alienatorzy często manipulują stereotypami. Ukazanie statusu społecznego, zawodu, dochodów w odpowiednim świetle może skutecznie poniżyć drugą stronę.
W przypadku konfliktu dziecko nie ma dość siły, by pozostać neutralnym i opowiada się za jednym z rodziców. Ulega dominującemu alienatorowi i odwraca się od dobrego i zaangażowanego rodzica.
Budowanie relacji z odrzuconym rodzicem w oparciu o uczucia, do których się wraca i dostrojenie interwencji do tego, co przeżywa dziecko jest podstawą pracy terapeutycznej dziecka i rodzica.
Jest wiele osób, które za późno, zdają sobie sprawę z tego, że doświadczyły alienacji. A nie mają możliwości pojednania z rodzicami ponieważ ci już dawno nie żyją. I to jest największa tragedia.
Składając zeznanie podatkowe za 2022 rok, możesz przekazać nam 1,5% swojego podatku.
